Reklama

Niedziela w Warszawie

Warszawa: zakończyła się Szkoła Animatorów Misyjnych II stopnia

W Warszawie zakończyły się dziś pięciodniowe zajęcia Szkoły Animatorów Misyjnych (SAM) II stopnia. Po dwóch latach pandemii zajęcia odbyły się stacjonarnie i powróciły do Centrum Formacji Misyjnej. Tegorocznej szkole towarzyszyło hasło „Razem budzimy do misji”. Uczestnicy zajęć zapoznawali się z Papieskimi Dziełami Misyjnymi (PDM) oraz różnymi formami misyjnej współpracy. Uczyli się jak mówić o misjach dzieciom, młodzieży i dorosłym. Uczestnicy – kapłan, siostra zakonna i 15 osób świeckich – otrzymali dyplomy ukończenia SAM.

[ TEMATY ]

misje

Warszawa

szkoła animatora

Adobe Stock

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

O życiu Kościoła w Ugandzie opowiedział ks. dr Leonard Sanyu z Ugandy. Następnie ks. dr Mariusz Boguszewski z Papieskiego Stowarzyszenia Kościół w Potrzebie mówił o pomocy duszpasterskiej i charytatywnej w tych regionach świata, gdzie chrześcijaństwo jest najbardziej prześladowane. Było też spotkanie z wolontariuszami z Salezjańskiego Ośrodka Misyjnego, którzy dzielili się doświadczeniem z wolontariatu misyjnego w Zambii.

Magdalena Kołtyś, animatorka misyjna i współpracowniczka PDM w Lublinie, absolwentka SAM z 2019 r., opowiedziała o animacji misyjnej w praktyce. Później uczestnicy, podzieleni na grupy kontynentalne, szukali pomysłów zarówno na animację, jak i na pozyskiwanie środków materialnych na rzecz misji. Następnie ks. Maciej Będziński, dyrektor krajowy PDM, opowiedział o świętowanych w tym roku jubileuszach PDM.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Gościem szkoły był m.in. ks. Luis Mbuyeh z Kamerunu, który przybliżył rzeczywistość tamtejszego Kościoła. Uczestnicy SAM tego dnia zapoznali się z działalnością Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary i jego założycielką, która została beatyfikowana 22 maja br. Sekretarz krajowy PDRW ks. Michał Kacprzyk opowiedział o związku Żywego Różańca z misjami, zachęcając do modlitwy różańcowej w intencji misji.

Uczestnicy zapoznali się z działalnością trzech pozostałych Papieskich Dzieł Misyjnych oraz jedną z instytucji Komisji Episkopatu Polski ds. Misji. Ksiądz Jerzy Kraśnicki przedstawił działalność MIVA Polska, która pomaga w zdobywaniu i zakupie środków transportu dla misjonarzy.

Ks. Michał Kacprzyk przybliżył zebranym akcje Papieskiego Dzieła św. Piotra Apostoła: AdoMiS (Adoptuj Misyjnych Seminarzystów) oraz Misyjny Bukiet - akcję skierowaną do diakonów, sióstr zakonnych i zakonników składających śluby oraz do nowożeńców i jubilatów. Z uczestnikami połączył się on-line sekretarz krajowy Papieskiej Unii Misyjnej o.

Luca Bovio IMC, który opowiedział o działalności tego Dzieła prowadzącego animację misyjną wśród duchowieństwa.

Reklama

Natomiast o inicjatywach Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci, a przede wszystkim o organizowanym przez to Dzieło we

wrześniu br. Misyjnym Synodzie Dzieci opowiedziała s. Monika Juszka, która zachęciła także do inicjowania ognisk

misyjnych wśród dzieci w parafiach.

„Szkoła Animatorów Misyjnych uświadomiła mi zadania, do jakich Bóg powołuje animatorów misyjnych. Mocnym akcentem Szkoły było dla mnie ukazanie papieskości, czyli szczególnej roli Papieskich Dzieł Misyjnych, jaką mają w działalności misyjnej, pośród różnych struktur i inicjatyw. Dostrzegłem konieczność włączenia się w PDM” – zwierzała się jedna z uczestniczek.

„Wielu uczestników SAM nawiązało między sobą przyjaźnie, wymieniają się doświadczeniami z animacji misyjnej w szkole czy parafii. Po 25 latach organizowania SAM zostało wykształconych ok. półtora tysiąca animatorów misyjnych” – podkreślił ks. Maciej Będziński, dyrektor krajowy PDM.

Pięciodniowa Szkoła Animatorów Misyjnych to nie tylko świadectwa misjonarzy, warsztaty twórczości dla misji, ale także modlitwa i Msza św. z elementami kultur z różnych kontynentów. Był też czas na gry i zabawy misyjne.

2022-07-01 16:46

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Abp Hoser: nie ma miłości Boga bez troski o człowieka

Nie ma miłości Boga bez troski o człowieka, zwłaszcza tego potrzebującego - podkreślił abp Henryk Hoser. Z okazji pierwszego Światowego Dnia Ubogich biskup warszawsko-praski modlił się za potrzebujących w katedrze św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika.

W homilii abp Hoser zwrócił uwagę, że ludzka bieda nie ogranicza się jedynie braków materialnych. - To nie są tylko ci, którzy żebrzą na ulicach czy bezdomni. Jest wielu takich którzy mieszkają po domach i cierpią z choroby która przykuła ich do łóżka, z powodu samotności, opuszczenia, bezradności, niemożliwości poradzenia sobie z życiowymi trudnościami, z powodu zdrady innych – wymieniał duchowny podkreślając, że to często bezgłośne wołanie Bóg słyszy.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Włochy: Premier Meloni przyjęła kardynała Stanisława Dziwisza

2024-04-29 14:22

[ TEMATY ]

kard. Stanisław Dziwisz

Giorgia Meloni

W. Mróz/diecezja.pl

Kard. Stanisław Dziwisz w swoim rzymskim kościele tutularnym - Bazylice Santa Maria del Popolo

Kard. Stanisław Dziwisz w swoim rzymskim kościele tutularnym - Bazylice Santa Maria del Popolo

Premier Włoch Giorgia Meloni przyjęła w swojej kancelarii, Palazzo Chigi, kardynała Stanisława Dziwisza - poinformował rząd w poniedziałkowym komunikacie. Spotkanie odbyło się w związku z obchodzoną w sobotę 10. rocznicą kanonizacji Jana Pawła II.

Rząd w Rzymie podkreślił, że w czasie spotkania szefowa rządu i emerytowany metropolita krakowski wspominali polskiego papieża 10 lat po jego kanonizacji.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję