Iwona Kosztyła: - Jaka jest historia obchodów Dnia Modlitwy o Uświęcenie Kapłanów w naszej diecezji i czy takie spotkanie możemy określić mianem spotkania formacyjnego?

Ks. Wiesław Szurek: - Obchody zainicjował Jan Paweł II jako wyraz troski o pogłębienie i uświęcenie życia duchowego księży. W liście do kapłanów na Wielki Czwartek w 1995 r. Ojciec Święty pisał: „W Athortacji apostolskiej Pastores dabo vobis napisałem: »Nowa ewangelizacja potrzebuje nowych głosicieli Ewangelii, to znaczy kapłanów, którzy starają się przeżywać swoje kapłaństwo jako szczególną drogę do świętości. Wielki Czwartek, prowadząc nas do początków naszego kapłaństwa, przypomina nam również o obowiązku dążenia do świętości, byśmy byli sługami świętości wobec ludzi powierzonych naszej duszpasterskiej trosce. W tym świetle wydaje się godna uwagi propozycja wysunięta przez Kongregację ds. Duchowieństwa, by w każdej diecezji obchodzić Dzień Modlitwy o Uświęcenie Kapłanów z okazji uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa lub w innym dniu, bardziej odpowiadającym lokalnym wymaganiom i zwyczajom duszpasterskim«”. Obchody tego dnia należą do jednej z praktyk stałej formacji kapłanów. Obok regularnych spotkań poszczególnych grup rocznikowych czy kapłańskich, na pewno jest to wydarzenie, które wiele wnosi w życie kapłanów. W diecezji rzeszowskiej przeżywaliśmy takie wydarzenia w różnych miejscach sanktuaryjnych - m.in. w Niechobrzu i w Cmolasie: modliliśmy się jako całe prezbiterium diecezji rzeszowskiej także poza diecezją: w Łagiewnikach, w Zabawie koło Tarnowa, gdzie żyła i poniosła męczeńską śmierć bł. Karolina Kózkówna, patronka diecezji. Przed peregrynacją Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w naszej diecezji gościliśmy na Jasnej Górze, by „zaprosić” Matkę Bożą do nawiedzin w diecezji. W tym roku, w związku z 15. rocznicą istnienia diecezji i rocznicą pobytu Jana Pawła II w Rzeszowie, spotykamy się w rzeszowskiej katedrze - matce kościołów całej diecezji.

- W czym wyraża się świętość kapłańska?

- Przede wszystkim powinniśmy sięgnąć do podstawowej definicji świętości w ogóle, bo często wypaczamy to pojęcie i zawężamy jego stosowanie. Uważamy, że świętość jest obca normalnemu człowieczeństwu. Tymczasem być świętym, to znaczy być pełnym człowiekiem, a pełnia człowieczeństwa zajaśniała w Chrystusie. Stąd wszyscy winniśmy być, jak pisze św. Paweł: „Na miarę człowieczeństwa Jezusa Chrystusa” (por. Efez 4, 13). Chrystus jako wcielony Boży syn - prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek - to wzór uniwersalny pełnego człowieczeństwa i prawdziwej świętości dla wszystkich - kapłanów i świeckich wiernych. Każdy człowiek, biorąc pod uwagę swoje naturalne predyspozycje i zdolności, które składają się na jedną wielką ważną rzeczywistość powołania, powinien je osobiście odczytać i dążyć do ideału człowieczeństwa Chrystusowego. Kapłan nie jest osobą prywatną. Ze swej natury, która wywodzi się z Bożego zamysłu, jest on powołany „z ludu i dla ludu” - w Kościele i dla Kościoła. Stąd ani dla niego samego, ani dla ludzi, którym ma posługiwać, nie jest obojętne, jakim będzie kapłanem. Można tu powiedzieć o ważnej prawidłowości: jacy kapłani - taki lud, ale także jaki lud - tacy kapłani. Ważną sprawą jest, by sam kapłan wiedział, kim jest i zachwycał się tym, do czego wezwał go Bóg. Powinien też wzbudzać podobny zachwyt nad indywidualnym powołaniem w sercach innych ludzi, którzy przez Pana Boga zostali mu zadani. Środkiem do realizacji tego celu jest przepowiadanie Ewangelii jako Prawdy, którą przyniósł nam Chrystus, posługa sakramentalna oraz dobre kierowanie powierzonymi sobie ludźmi w Kościele - czy to jako proboszcz czy wikariusz.

- Dzisiaj niełatwo być świętym kapłanem. Czasy, w jakich żyjemy, temu nie sprzyjają.

- To prawda. Często słyszymy takie opinie. Ale wypowiadając czy przyjmując je, warto sięgnąć do mądrej zasady św. Augustyna: „Takie są czasy, jacy my jesteśmy”. Jeśli narzekamy na czasy, to najpierw zacznijmy „narzekać” na siebie - uczciwie i twórczo być samokrytyczni wobec siebie samych. Niewątpliwie jest wiele przeszkód, problemów na drodze do świętości - pełni człowieczeństwa: i trudno się temu dziwić. Źle byłoby, gdyby tych problemów i trudności nie było. Jeśli się pojawiają, to znaczy, że walka toczy się o ważną, Bożą sprawę. Wtedy szatan zwielokrotnia swoje wysiłki, by wygrać rzecz dla siebie. Wielką satysfakcję będzie miał, kiedy „uda” mu się zaatakować skutecznie kapłana - sługę Bożego. Chodzi mu bowiem o to, by rozbić Kościół, zaczynając od ważnego ogniwa, jakim jest kapłan. Nic więc dziwnego, że współczesne czasy naznaczone swoistymi, nieraz bardzo subtelnymi atakami na kapłanów - nieraz bardzo subtelnymi formami antyklerykalizmu.

- Co zatem powinni robić kapłani, by przeciwstawiać się tym atakom? Co może zrobić każdy wierny?

- Co powinien robić kapłan? Rada zawarta jest w Ewangelii, a dokładnie w scenie opisującej burzę na jeziorze Genezaret. Kiedy łódź zaczęła tonąć, Apostołom wydawało się, że Chrystus jest obojętny na ich los. Czynili Mu nawet wyrzuty z tego powodu, ale Chrystus swoją obecnością i słowem uciszył burzę. Z tego wydarzenia płynie wniosek, że powinniśmy uwierzyć Chrystusowym zapewnieniom „Jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20) oraz „Ufajcie, Jam zwyciężył świat” (J 16, 33). Jeśli to zrobimy, to nawet jeśli na drodze, którą będziemy szli - pojawi się krzyż, możemy być pewni, że dojdziemy do szczęśliwego i owocnego końca - celu. Jedyną, słuszną postawą prowadzącą do świętości jest postawa bezgranicznego zawierzenia i zaufania i wierności! Aż do świadectwa krwi włącznie!

- Jak dzień świętości kapłańskiej przekłada się na pracę kapłanów?

- Dzień ten powinien być przeżywany zarówno przez kapłanów, jak i wiernych - w jedności Kościoła. Kapłan należy do osób najczęściej poddawanych ocenie publicznej. Jeśli chcemy odpowiedzialnie recenzować, krytykować, osądzać, stawiać wymagania kapłanom, to każdy z nas powinien zapytać: „czy i ile modlę się za kapłanów?”. Musimy siebie samych zapytać, czy wszelakie historie dotyczące kapłanów, a często tak chętnie przekazywane z ust do ust zostały wpierw przez nas „opracowane” na klęczkach podczas modlitwy za swoich kapłanów. Ważne jest, by wierni podczas takich dni szczególnie wspierali swoich duszpasterzy. Kapłani na co dzień w imię ich świętej misji nie mogą zapominać o modlitwie zarówno za siebie, jak i swoich wiernych. To jest ich podstawowy i święty obowiązek! Modlitwa kapłańska - Liturgia Godzin - jest niczym innym jak modlitwą za cały Kościół, czyli ludzi do niego przynależących. Na pewno przełożeniem Dnia Modlitwy o Uświęcenie Kapłanów powinno być większe wzajemne zbliżenie duchowe, częstsza i głębsza modlitwa oraz współpraca wiernych świeckich i kapłanów. Dotyczy to nie tylko działania na rzecz różnego rodzaju akcji duszpasterskich. Ze strony kapłana oznacza to gorliwe i pełne zaangażowania głoszenie Ewangelii Chrystusowej; ze strony wiernych - przyjmowanie tych słów z pełną otwartością. Obydwu stron dotyczy zamienianie tego słowa w czyn, w każdej chwili naszego życia - w Bożej wspólnocie Kościoła Świętego, który po drogach świata odważnie i pewnie idzie ku niebieskiemu Jeruzalem.