Gniezno: Prymas Polski otworzył V Kongres Nowej Ewangelizacji

Kongres gromadzi świeckich i duchownych ewangelizatorów, osoby konsekrowane, ludzi zaangażowanych w duszpasterstwo małżeństw i rodzin, działających w organizacjach prorodzinnych, a także same rodziny. Obecni są także biskupi m.in.: abp Grzegorz Ryś, przewodniczący Zespołu ds. Nowej Ewangelizacji przy KEP, abp Adam Szal z Przemyśla oraz Prymas Polski abp Wojciech Polak, który w czwartkowy wieczór przewodniczył Mszy św. rozpoczynającej czterodniowe spotkanie.

Zobacz zdjęcia: V Kongres Nowej Ewangelizacji

„Cieszę się, że jesteśmy dziś razem. Cieszę się, że zaczynamy V Kongres Nowej Ewangelizacji właśnie tutaj, w Gnieźnie. Ciszę się, że przez te najbliższe dni będziemy razem odczytywać Boży zamysł na temat małżeństwa i rodziny” – mówił w homilii metropolita gnieźnieński podkreślając, że aby faktycznie przyjąć dobrą nowinę o małżeństwie i rodzinie trzeba wpierw pozbyć się pewnych łatwych złudzeń, które nas niebezpiecznie uspokajają.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Zamknij X

„Trzeba dać sobie wręcz w zdrowy sposób podważyć to, co jest fałszywym pokojem, a zarazem fałszywą jednością, która ukazuje, że poza zewnętrzną fasadą, poza jakimś wyciszeniem i uśpieniem ludzkiego sumienia, mamy do czynienia z siedliskiem podziałów, w wyniku których niejednokrotnie rozgrywa się prawdziwy rodzinny dramat” – mówił abp Polak.

Reklama

Prymas przypomniał również, że we wszystkich sytuacjach kruchości, trudności i prób, jakie przeżywa rodzina, tym, od czego należy zacząć i co pozostaje dla niej niezmiennie „dobrą nowiną” jest Ewangelia.

Nawiązując dalej do odczytanych właśnie w Ewangelii słów Jezusa „przyszedłem ogień rzucić na ziemię” abp Polak tłumaczył, że bez tego Chrystusowego ognia – ognia, który rozpala życia i przez który człowiek jest zbawiony, ognia, którym – jak mówił papież Benedykt XVI – jest Duch Święty, bez tego ognia „nie zrozumiemy i nie przyjmiemy pełnej prawdy o małżeństwie i rodzinie”.

„Aby uwierzyć i przyjąć dobrą nowinę o małżeństwie i rodzinie trzeba nam bowiem przemiany serca. Trzeba uzdrowienia serca. Trzeba nawrócenia serca. Trzeba otwarcia serca na ogień Ducha Świętego” – tłumaczył Prymas. Ale trzeba też – dopowiedział – baptisma, chrztu, zanurzenia naszej ludzkiej miłości w miłości Jezusa.

„Wtedy naprawdę odkryjemy większy od naszych projektów plan, który nas wspiera i pozwala nam ofiarować ukochanej osobie całą przyszłość” – cytował Amoris Laetitia abp Polak wyrażając nadzieję, że kongres pozwoli się do tego Bożego planu realnie zbliżyć.

Na koniec, raz jeszcze słowami papieża Franciszka przypomniał, że rodzina „to TAK Boga Miłości. Albowiem jedynie w oparciu o miłość rodzina może ukazywać, szerzyć i re-generować miłość Bożą w świecie”.

Reklama

Msza św. pod przewodnictwem abp. Wojciecha Polaka rozpoczęła czterodniowe ewangelizacyjne spotkanie, którego tematyka ogniskuje się na rodzinie – jej kondycji, wyzwaniach, miejscu w Kościele i roli jaką może odgrywać w spotkaniu z Kościołem. Na hasło przewodnie wybrano tytuł wspomnianej już papieskiej adhortacji o miłości w rodzinie „Radość Miłości” (Amoris Laetitia).

Cześć konferencyjna i modlitewna odbywa się w hali widowiskowo-sportowej GOSiR. Część warsztatowa w gnieźnieńskim Centrum Edukacyjno-Formacyjnym. W kolejnych dniach uczestnicy będą mieli okazję posłuchać m.in.: o. prof. Terrence’a Kennedy, małżonków Damien i Isabelle Hanus, prof. Kai Kaźmierskiej oraz prof. Andrzeja Muszali. Owocem obrad będzie kongresowe przesłanie odczytane w ostatnim dniu spotkania czyli w niedzielę.

Kongresowi towarzyszyło także forum o Amoris Laetitia adresowane przede wszystkim do księży. Spotkanie odbyło się w czwartek w CEF przed oficjalnym rozpoczęciem zjazdu. Kapłani wysłuchali dwóch wykładów o. prof. Terrence’a Kennedy „Koncepcja teologii moralnej w ujęciu Papieża Franciszka” oraz „Rozeznanie i towarzyszenie parom niesakramentalnym w drodze rozwoju wiary i wspólne rozeznanie moralne”, a także wyjaśnień i komentarza do stanowiska KEP ws. Amoris Laetitia, które przedstawił ks. dr hab. Mieczysław Polak z Wydziału Teologicznego poznańskiego UAM.

Odbywający się w Gnieźnie V Kongres Nowej Ewangelizacji można śledzić na bieżąco w Internecie. Transmisje on-line prowadzone są na Fecebooku Zespołu ds. Nowej Ewangelizacji KEP oraz na kanale YouTube sekretariatu nowej ewangelizacji w archidiecezji krakowskiej „jestem_krakow”.

Organizatorem kongresu jest Zespół KEP ds. Nowej Ewangelizacji.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”