Marek Zygmunt: - Jest Ksiądz Profesor wybitnym znawcą historii Kościoła na Śląsku. Skąd się wzięło zainteresowanie właśnie tym zagadnieniem?

Ks. prof. Antoni Kiełbasa: - historia bardzo fascynowała mnie już w gimnazjum, a potem w Niższym Seminarium Duchownym im. św. Jacka w Katowicach. Moja rodzinna parafia w Świętochłowicach jest pod wezwaniem św. Jadwigi Śląskiej, patronki m.in. pojednania polsko-niemieckiego oraz ziemi śląskiej. Opatrzność Boża sprawiła, że w 1963 r. trafiłem do trzebnickiego sanktuarium tej Świętej, z którym jestem związany po dzień dzisiejszy. W historii Kościoła na Śląsku zajmuje Ona poczesne miejsce.

- No właśnie, znany jest Ksiądz Profesor, zarówno w kraju, jak i po za jego granicami, z szerokiej popularyzacji kultu św. Jadwigi Śląskiej. Czy ta działalność związana jest także z pracą naukową?

- Oczywiście, że tak. Nauka, a zwłaszcza jej historia bardzo pomagają mi w propagowaniu życia i posługi tej Świętej. Interesuje mnie ta postać pod każdym aspektem, na różnych płaszczyznach naukowych. Znaczenie jej duchowego przesłania staram się przekazywać m.in. poprzez głoszone w trzebnickim sanktuarium kazania, publikowane artykuły i książki, audycje radiowe, programy telewizyjne, a także wykłady na sympozjach naukowych i klubowych spotkaniach. Z każdą nawiedzającą sanktuarium pielgrzymką, zanim oprowadzę ją po świątyni, odbywam w salce katechetycznej specjalną, trwającą nawet i dwie godziny konferencję na temat św. Jadwigi Śląskiej.

- Kto jest dla Księdza największym autorytetem?

- Oczywiście Jan Paweł II. Także i z tego powodu, że św. Jadwiga Śląska jest patronką dnia wyboru kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. Ojciec Święty przy wielu okazjach przywoływał posługę tej Świętej, a podczas pierwszej pielgrzymki do Wrocławia w 1983 r. powiedział m.in. że „w dziejach Polski i Europy stoi św. Jadwiga Śląska, jakby postać graniczna, która łączy ze sobą dwa narody; polski i niemiecki. Łączy na przestrzeni wielu wieków historii, która była trudna i bolesna. Święta Jadwiga wśród tych dziejowych doświadczeń pozostaje przez siedem stuleci orędowniczką wzajemnego zrozumienia i pojednania”.
Bardzo sobie również cenię i często się do niej odwołuję posługę założyciela naszego Zgromadzenia sługi Bożego ks. Franciszka Jordana. W tym roku będziemy obchodzili 125. rocznicę działalności Księży Salwatorianów. Wielkimi autorytetami są dla mnie także po prostu same postacie świętych.

- Czy wobec tak szerokiej pracy duszpasterskiej, dydaktycznej i naukowej znajduje Ksiądz Profesor jeszcze czas na jakieś inne zainteresowania, hobby?

- Bardzo lubię spacery i po prostu rozmowy towarzyskie. Kontakt z każdym człowiekiem jest dla mnie miłym zajęciem. Odczuwam to szczególnie teraz, gdy do mojej szpitalnej sali przychodzi wielu ludzi, nie tylko duchownych.
Korzystając z rozmowy z przedstawicielem „Niedzieli”, której jestem wiernym czytelnikiem, pragnę za Waszym pośrednictwem serdecznie podziękować lekarzom i całemu personelowi Oddziału Chirurgii Urazowej IV Wojskowego Szpitala Klinicznego we Wrocławiu oraz obecnie Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego Sióstr Boromeuszek w Trzebnicy za otaczanie mnie wielką życzliwością i troskliwą opieką, nie tylko medyczną. Słowa ogromnej wdzięczności kieruję także pod adresem m.in. wszystkich biskupów wrocławskich, moich kolegów z Papieskiego Wydziału Teologicznego no i oczywiście współbraci zakonnych z mojego zgromadzenia.

- A my z kolei dziękując za rozmowę życzymy Księdzu Profesorowi szybkiego powrotu do zdrowia i do normalnych zajęć naukowych!

Ks prof. Antoniego Kiełbasy SDS urodził się 6 listopada 1938 r. w Świętochłowicach. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Salwatorianów w Bagnie. 29 czerwca 1963r. przyjął święcenia kapłańskie w bazylice trzebnickiej z rąk bp. Andrzeja Wronki. Rok później rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, wybierając jako zasadniczy kierunek historię Kościoła. W 1971r. powołany został w skład Międzynarodowej Komisji Historycznej Salwatorianów w Rzymie oraz do zespołu redagującego „Documenta et Studia Salvatoriana”. Obowiązki te pełni do dzisiaj. Doktorat uzyskał w 1992 r. na Papieskim Fakultecie Teologicznym. W 1998 r. - habilitację z jednoczesnym powierzeniem kierownictwa Katedry historii Kościoła na Śląsku. W 2001 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego PWT.