Reklama

Latamy jak ptaki, pływamy jak ryby, ale...

O. Marek Krupa pochodzi z Przeworska, od kilkunastu lat jest misjonarzem w Boliwii. 18 lipca br. gościł w parafii i klasztorze Ojców Franciszkanów w Sanoku.

Niedziela przemyska 32/2004

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

O. WITOLD POBIEDZIŃSKI: - Na całym świecie pracuje obecnie prawie 2030 polskich misjonarzy i misjonarek. Z tego w Afryce 888, w Ameryce Płn. 29, w Azji i na Bliskim Wschodzie 258, w Oceanii 74. Ty, o. Marku, należysz do grona 780 misjonarzy z Ameryki Płd. i Środkowej.

O. MAREK KRUPA: - Tak, w Boliwii mieszkam już 15 lat. Na misje wyjechałem bezpośrednio po ukończeniu franciszkańskiego seminarium duchownego w Krakowie i po otrzymaniu święceń kapłańskich w 1989 r. Pierwsze trzy miesiące przebywałem w Argentynie, potem już na stałe zamieszkałem w Boliwii.

- Krakowska Prowincja Franciszkanów utworzyła w Boliwii kustodię, czyli samodzielną jednostkę terytorialno-personalną. Jakie były jej początki?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Jezuici i franciszkanie przybyli jako misjonarze na ziemię boliwijską w XVI w., tworząc tzw. redukcje. Jednak pierwsi franciszkanie z prowincji krakowskiej osiedlili się tutaj dopiero 27 lat temu. Ci pionierzy to o. Szymon Chapiński, o. Jan Koszewski, o. Rufin Orecki i o. Peregryn Ziobro. Prowadzili oni działalność duszpasterską, społeczną, charytatywną, zajmowali się budową kościołów, dróg, budynków miejskich. Obecnie mamy w Boliwii 7 klasztorów: w Santa Cruz, Cochabamba, Libertad, Montero i Sucre. Pracuje nas prawie 30, z czego 9 to miejscowi kapłani. W postulacie jest 12 kandydatów do zakonu, a w międzynarodowym seminarium studiuje 17 kleryków.

- Krakowscy franciszkanie w Ameryce Południowej mają klasztory w Boliwii, Peru i Paragwaju. Czy franciszkanie są jeszcze obecni w innych krajach na tym kontynencie?

- Tak, nasi bracia z prowincji warszawskiej i gdańskiej pracują w Ekwadorze i Brazylii. Są to stosunkowo bogate kraje. W Brazylii mieszka największa, prawie dwumilionowa Polonia południowoamerykańska. Drugim państwem pod względem liczby Polaków jest Argentyna. Mieszka w niej prawie 800 tys. naszych rodaków. Nasza Boliwia zaliczana jest do państw trzeciego świata.

Reklama

- Najczęściej mamy kilka stereotypowych skojarzeń związanych z Boliwią: Andy, Indianie, skarby Inków. Zapewne warto wiedzieć więcej o tym kraju.

- Rzeczywiście, teren Boliwii był dawniej częścią imperium Inków. Dzisiaj jest to kraj wielkich różnorodności, kontrastów. Jest trzy razy większy od Polski, a mieszka w nim tylko 8 milionów ludzi. Boliwia dzieli się na regiony, w których mieszka 30 grup etnicznych, mających swoje odrębne zwyczaje, kulturę, tradycję i język. Największe grupy to keczua, ajmara i guarani. Obok Indian, drugą połowę ludności stanowią ludzie biali i Metysi. Mieszkają tu Europejczycy: Holendrzy, Niemcy, Szwedzi, Polaków jest niewielu. Bohaterem narodowym jest Simon Bolivar, walczący w XIX w. o wyzwolenie kraju spod okupacji hiszpańskiej. Dzięki niemu kraj w 1825 r. uzyskał niepodległość. Językiem urzędowym jest hiszpański. Administracyjną stolicą jest La Paz, czyli Pokój, jednak miastem o największej tradycji i najstarszej historii jest Sucre. W Boliwii spotkać można czasami akcenty polskie: po drogach jeżdżą tu jeszcze polonezy, sprowadzane w latach 80. XX w. Boliwijczycy kochają piłkę nożną i do dzisiaj wspominają naszych świetnych piłkarzy Grzegorza Latę i Jana Tomaszewskiego. Klimat jest zróżnicowany: od wilgotnego tropikalnego do zimnego i suchego.

- Boliwia nie jest dla chrześcijan krajem „podwyższonego ryzyka”. Ludzie mogą swobodnie wyznawać swoją wiarę, a misjonarze nie muszą obawiać się o swoje życie.

- Tak, możemy czuć się bezpiecznie. Ale na świecie ginie za wiarę co roku wielu misjonarzy. W roku 2002 zabito 25 misjonarzy, w roku ubiegłym 36. W sąsiadujących z Boliwią krajach jeszcze nie tak dawno ginęli misjonarze. W Gwatemali w ciągu ostatnich 30 lat zamordowano ich stu. Jeszcze kilka lata temu obowiązywał tam bezwzględny zakaz sprawowania kultu. Katolików torturowano, a nawet mordowano np. za posiadanie konsekrowanych hostii, które kapłani z narażeniem życia dawali ludziom, aby ci zanosili je wiernym. My, Polacy, pamiętamy doskonale męczeńską śmierć w Peru w 1991 r. naszych współbraci o. Zbigniewa Strzałkowskiego i o. Michała Tomaszka. Obecnie toczy się ich proces beatyfikacyjny.

- Na czym polega Wasza obecność w Boliwii i praca?

- W naszej 60-tysięcznej parafii w Santa Cruz pracuje trzech kapłanów i 60 katechetów. Zajmujemy się organizacją życia liturgicznego w sześciu kościołach. Prowadzimy katechizację, przygotowanie do przyjęcia sakramentów, kształcimy formatorów życia religijnego, jesteśmy wykładowcami na uczelniach. Bracia pełnili również posługę kapelanów wojskowych. Budujemy domy zakonne, kościoły, kaplice i szpitale. W Boliwii prawie 95% to katolicy, a 5% to protestanci. Mamy niedobór kapłanów, dlatego tak prężnie działają u nas ludzie świeccy. W mojej diecezji jest 10 parafii, w których nie ma ani jednego kapłana. Bł. Matka Teresa z Kalkuty powiedziała kiedyś, że ludzie latają jak ptaki, pływają jak ryby, ale wciąż nie nauczyli się żyć jak ludzie... Staramy się dawać świadectwo życia - w zgodzie z Bogiem, ludźmi i wszystkimi stworzeniami. Mamy nadzieję, że poprzez naszą obecność wprowadzamy w serca ludzi franciszkański „pokój i dobro”.

- W jaki sposób można Wam pomóc?

- Oczywiście, nie wszyscy mają powołanie do pracy w Boliwii czy innych krajach misyjnych. Pomóc nam można poprzez dawanie świadectwa życia według przykazania miłości Boga i bliźniego. Można tam, gdzie się mieszka świadczyć miłosierdzie innym. Od wielu lat korzystamy z pomocy finansowej głównie z krajów Europy Zachodniej, także z Polski. Przejmujące świadectwo dały dzieci z mojej parafii, same bardzo biedne. Kiedyś po jednej z konferencji o ludziach potrzebujących, dzieci chodziły od domu do domu i żebrały. Uzbierały dosłownie kilka groszy, które dały mi, abym przekazał to biedniejszym od nich. Miałem łzy w oczach. Dużą pomocą jest ofiarowanie własnych wyrzeczeń, przezwyciężanie lenistwa, praca nad sobą. Jeśli ofiarujesz swoje trudności i cierpienia w intencji dzieła misyjnego na całym świecie, to zrobisz bardzo dużo.

2004-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Chrystus osią życia

Ormianie. Potomkowie Noego. Depozytariusze jego arki. Naród, który oddycha dwoma płucami chrześcijaństwa. O historii Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego, prowadzonym dialogu teologicznym oraz o pielgrzymce Jana Pawła II w Armenii z arcybiskupem Chażagiem Barsamianem, Legatem Patriarchalnym Europy Zachodniej i przedstawicielem Katolikosa Wszystkich Ormian w Watykanie rozmawia Andrzej Sosnowski.

Jak pisaliśmy w artykule Czy Bogu potrzebny jest tłumacz? Historia dwóch płuc ormiańskiego chrześcijaństwa, rok temu, na Wawelu miała miejsce ekumeniczna modlitwa z okazji ​​​​obchodów 655–lecia utworzenia Arcybiskupstwa Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego.

CZYTAJ DALEJ

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy

2024-06-14 07:30

[ TEMATY ]

rozważania

ks. Marek Studenski

Mat.prasowy

Czy kiedykolwiek słyszałeś o lekarzu, który potajemnie odprawiał sakramenty w najciemniejszych czasach stalinowskich represji? Poznaj niesamowitą historię doktora Henryka Mosinga – wybitnego epidemiologa, który poświęcił swoje życie walce z tyfusem plamistym, a jednocześnie tajnym kapłanem, odpuszczającym grzechy w ukryciu.

Metafora ziarnka gorczycy jest bardzo podobna do koncepcji efektu motyla. Wspólnie ilustrują one, jak małe działania mogą prowadzić do dużych i często nieprzewidywalnych skutków. W tej perspektywie zauważmy wartość nawet najdrobniejszych aktów wiary, odwagi i determinacji, które mogą przekształcić się w coś wielkiego i wpływowego.

CZYTAJ DALEJ

Kard. Semeraro: beatyfikacja ks. Rapacza znakiem Bożego pocieszenia dla poranionego świata

2024-06-15 12:30

[ TEMATY ]

Ks. Michał Rapacz

kard. Semeraro

PAP/Łukasz Gągulski

Dzisiejsza beatyfikacja jest znakiem Bożego pocieszenia w okresie wciąż poranionym przemocą i wojną w wielu częściach świata, a także niedaleko stąd - powiedział kard. Marcello Semeraro. W Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach prefekt Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych przewodniczy Mszy św., podczas której ogłosił błogosławionym ks. Michała Rapacza, zamordowanego w 1946 roku przez komunistyczną bojówkę.

Publikujemy treść homilii kard. Marcello Semeraro:

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję