Prawda o wzięciu Maryi z duszą i ciałem do nieba została ogłoszona jako dogmat wiary dopiero w 1950 r. przez papieża Piusa XII. Kościół nigdy nie ogłasza dogmatem czegoś, co nie zostało mu przekazane przez Jezusa w tzw. depozycie wiary. Niektóre prawdy objawione potrzebują jednak czasu, wypełnionego modlitwą Kościoła i refleksją wiary, zanim staną się jasne dla ludzkiego umysłu i pomocne człowiekowi na jego drodze zbawienia.

Co dziś świętujemy?

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny nie tyle odpowiada na pytanie o ziemski koniec życia Maryi, ile przede wszystkim wskazuje na pełnię Jej zbawienia. historia milczy o ziemskim zakończeniu życia Maryi, jednak nigdzie w historii Kościoła nie ma wzmianki o grobie Maryi. Od VI wieku pojawiają się pierwsze zapisy o Wniebowzięciu, ale zawsze – przedtem i potem – fakt ten wydaje się oczywisty. Świadczą o tym kolejne uroczystości, hymny i literatura religijna. Kiedy cesarz Maurycy (582 – 602) ogłosił to święto jako powszechnie obowiązujące (na Wschodzie pod nazwą Zaśnięcia), nie wzbudziło to najmniejszego sprzeciwu ani kontrowersji. Dogmat ogłoszony w 1950 r. jest konsekwencją dogmatu o Niepokalanym Poczęciu z 1854 r., i głosi: „Maryja, zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej”.

Gdy dobiegło końca Jej życie ziemskie (dogmat nie określa, w jaki sposób), Maryja została wzięta z duszą i ciałem do nieba, czyli do chwały życia wiecznego, w pełnej i doskonałej komunii z Bogiem. Świętując tę prawdę, wierzymy, że Maryja, podobnie jak Chrystus, Jej Syn, przezwyciężyła już śmierć i króluje w chwale niebieskiej w pełni swojej istoty, „z duszą i ciałem”.

Pośród upalnego lata jest to więc święto życia. Wskazuje na to również symbolika święcenia w tym dniu bukietów ziół i kwiatów, co wyraża ludowa nazwa tej uroczystości: Matki Bożej Zielnej. Dziękujemy Bogu, Dawcy życia, że je wzmacnia w darze ozdrowieńczej mocy natury. Iluż z nas stosuje różne dary natury, obok lub zamiast współczesnych leków. Ale dzisiejsza uroczystość – choćby w jej nazwie – każe nam wznieść wzrok ku życiu bez końca. Nazywamy je niebem.

Czym jest niebo?

Papież Benedykt XVI podpowiada, że przez określenie „niebo” chcemy powiedzieć, iż Bóg – który stał się nam bliski – nie opuszcza nas nawet w chwili śmierci ani po niej, lecz daje nam wieczność. Inaczej mówiąc: w Bogu jest dla nas miejsce. Aby trochę lepiej zrozumieć tę rzeczywistość, popatrzmy na nasze życie: wszyscy doświadczamy tego, że dana osoba po śmierci nadal w jakiś sposób istnieje w pamięci i w sercu tych, którzy ją znali i kochali. To przetrwanie w sercu bliskich jej osób musi się jednak kiedyś skończyć. Bóg natomiast nigdy nie przemija, a my wszyscy istniejemy mocą Jego miłości. Istniejemy, ponieważ On nas kocha, ponieważ jesteśmy Jego pomysłem i On powołał nas do życia. Istniejemy w myślach i w miłości Boga. Istniejemy w całej naszej rzeczywistości.

Tajemnica Wniebowzięcia oznacza, że Maryja spotyka swojego Syna po długiej rozłące. Teraz zjednoczenie z Nim jest ostateczne i pełne. Maryja nie poznaje już Syna przez ziemski sposób komunikowania się, lecz poznaje Go twarzą w twarz, stojąc wobec Jego Bóstwa. Dawniej poznawała Go jako Boga przez Jego człowieczeństwo. Teraz poznaje Jego człowieczeństwo przez samo Bóstwo.

Dla Kościoła Maryja w pełni uwielbiona jest znakiem wzorczym i celowym tego, ku czemu zmierza Kościół. W Maryi, jako bezsprzecznie pierwszym członku, Kościół osiąga swój kres i pełnię. To wielki znak nadziei!

Pełny udział w Zmartwychwstaniu

Wniebowzięcie jest konsekwencją pełnego zjednoczenia Maryi z Jej Synem. Dla Jezusa zmartwychwstanie jest odpowiedzią Ojca na Jego posłuszeństwo wiary. Uniżył się, dlatego Bóg wywyższył Go ponad wszystko (por. Flp 2, 7-9). Jezus powiedział, że podobnie dziać się będzie w przypadku tych, którzy słuchają głosu Syna Bożego i w Niego wierzą: „To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6, 40). To właśnie stało się z Maryją. Ona uczestniczy w zmartwychwstaniu Chrystusa, jako że była doskonale z Nim zjednoczona, słuchając Jego głosu i wprowadzając Jego naukę w życie. Dla nas zaś oznacza, że to, co uprzedzająco Bóg uczynił z ciałem Maryi – w ciele zmartwychwstałym raduje się chwałą nieba – dokona się z naszym ciałem przy powtórnym przyjściu Chrystusa.

Dziś Kościół, wskazując na Maryję, mówi: Ona doświadcza tego, czego my oczekujemy na końcu czasów, kiedy zostanie pokonany „ostatni wróg” – śmierć (por. 1 Kor 15, 26). Doświadcza już tego, co wyznajemy w Credo: „Wierzę w ciała zmartwychwstanie i życie wieczne”.

Wniebowzięcie Maryi a nasze życie wiarą

Zadajmy sobie pytanie: w czym zakorzenione jest to zwycięstwo nad śmiercią, które w cudowny sposób dokonało się już w Maryi? Jego źródłem jest wiara Dziewicy z Nazaretu, o czym świadczy fragment Ewangelii przeznaczonej na tę uroczystość (Łk 1, 39-56). Wiara będąca posłuszeństwem słowu Bożemu i całkowitym zdaniem się na inicjatywę i działanie Boga. Wiara zatem jest wielkością Maryi, jak radośnie obwieszcza Elżbieta: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

Nasze życie jest drogą do nieba. Maryja jest przewodniczką na naszej drodze wiary. Święty Augustyn napisał: „Najpierw w sercu Maryi pojawiła się wiara i dopiero potem Syn Boży zamieszkał w jej łonie” (Mowa 293). Bez wiary Jezus, Syn Boży, nie może zamieszkać w naszym sercu. Nie możemy stawać się w Nim nowym człowiekiem, który jest na drodze ku swojej pełni. Nikt z uczniów Pana nie wytrwał do końca w wierze (Piotr, Maria Magdalena), tylko Maryja wytrwała. Godziło się więc, by Ona była pierwszą z wierzących w Niego, która w pełni dostąpiła szczęścia zbawienia.

Przestroga: nie poprzestawajmy na podziwianiu Maryi w Jej chwalebnym losie, jako osoby bardzo od nas odległej. Naśladujmy Ją! Ewangelia, wskazując na Maryję, mówi o dwóch postawach życia wiarą: służby i uwielbienia Boga. Uwielbiamy Boga, gdy służymy drugim.

Nie bójmy się przyznać do tego, że jesteśmy ludźmi wierzącymi. Może właśnie przyszedł czas, abyśmy z odwagą razem za Maryją mówili te słowa: wielbi dusza moja Pana, moje życie jest uwielbieniem Pana, jestem człowiekiem wierzącym, ochrzczonym, chcę żyć według wartości, które Bóg umieścił w moim sercu. I chcę, aby te wartości były naprawdę wszędzie tam, gdzie ja jestem: w moim domu, w mojej ojczyźnie. I nikt i nic, żadna ideologia, żadna propaganda medialna ani żaden inny system, nie mogą nam tego zniszczyć.

Bądźmy pewni: tak jak wtedy do Elżbiety, tak dzisiaj Maryja śpieszy, aby przybyć do nas, abyśmy nie byli samotni, abyśmy się nie czuli odrzuceni czy zapomniani. Wpatruj się w Maryję, naśladuj Ją i proś o wspomożenie.