Reklama

Aspekty

Ubiblijnieni.pl: pierwsze efekty i plany

W drugim kwartale zeszłego roku ks. dr Łukasz Łaszkiewicz został oddelegowany przez bp. Tadeusza Lityńskiego do przygotowania szerszego projektu, mającego na celu ożywienie duszpasterstwa biblijnego w naszej diecezji. Pierwsze efekty już są. I o nich, a także planach na 2017 r. będzie mowa w tym artykule

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Realizację pomysłu na duszpasterstwo biblijne w diecezji ks. Łukasz chciał podjąć wspólnie z innymi. Dlatego 11 kwietnia 2016 r. zaprosił księży i świeckich na spotkanie, na którym przedstawił, jak widzi przeprowadzenie tego planu. Został on szczegółowo omówiony i przedyskutowany, każdy z obecnych wyraził swoją opinię, a także oczekiwania, z przekonaniem, że na pewno pojawią się nowe, innowacyjne pomysły. – Dzisiejsze czasy wymagają nowych form dotarcia do człowieka z Dobrą Nowiną – podkreśla ks. Łaszkiewicz. – Trzeba mieć oczy i uszy szeroko otwarte, by reagować na bieżąco na potrzeby. Co nie znaczy, że należy rezygnować z tradycyjnego duszpasterstwa, wręcz przeciwnie – wymogiem czasów jest je wspomagać, choćby przez zdobycze techniki i rzeczywistość wirtualną. Dwa miesiące temu stowarzyszenie uBIBLIJNIEni.pl zostało formalnie zarejestrowane. – Fakt ten – podkreśla przewodniczący – daje nam jeszcze większe możliwości działania na rzecz promocji Słowa Bożego.

To już było...

I tak np. w grudniu 2016 r., dokładnie w Adwencie, zaplanowano czytanie Słowa Bożego dla chorych i z chorymi – „A Słowo stało się ciałem i cierpiało między nami”, doskonale wpisujące się w myśl hasła tegorocznego roku duszpasterskiego: „Idźcie i głoście!”, w listopadzie w paradyskim seminarium miała miejsce nowatorska konferencja, mająca odpowiedzieć na pytanie, jak chrześcijanin powinien podchodzić do... pieniędzy, by nie dać się zniewolić, o co tak łatwo dzisiaj, pod hasłem: „Biblia o finansach”, a w ostatni weekend października 2016 r. odbyły się rekolekcje biblijne. To tak gwoli przypomnienia.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

...a to będzie

– Również w naszym stowarzyszeniu nowy rok wymusza niejako nowe rozwiązania i mobilizuje zarówno do zwiększonej aktywności, jak i podejmowania konkretnych wyzwań, tak jak ma to miejsce w życiu każdego z nas – śmieje się ks. Łukasz. – Choć mówi się, że dobrymi chęciami piekło wybrukowane, bez planów, systematyczności i zaangażowania nic nie osiągniemy, to niejako konieczność życiowa. Pierwsze półrocze działalności naszego stowarzyszenia w 2017 r. mamy już szczegółowo zaplanowane, co nie znaczy, że nie jesteśmy otwarci na jeszcze więcej aktywności, jeśli pojawią się pomysły (uBIBLIJNIEni czekają na nowych członków, zapewnia przewodniczący stowarzyszenia). I tak w marcu zaplanowano, mający już swoją renomę, diecezjalny finał Konkursu Biblijnego dla Ministrantów i Lektorów (ogólnopolski – w maju), w kwietniu – rekolekcje biblijne z cyklu „Spotkanie Jezusa z…” i Święto Biblii – 22. dnia miesiąca. Pomyślano też o mężczyznach, których już dziś stowarzyszenie zaprasza w maju na rekolekcje biblijne do nich skierowane, i małżeństwach – dla nich rekolekcje będą miały miejsce w czerwcu. Są też nowości, adresowane do najmłodszych odbiorców Pisma Świętego. Z myślą o uczniach szkół podstawowych zaplanowano I edycję Diecezjalnego Konkursu Wiedzy Biblijnej dla Szkół Podstawowych: „Biblista – junior 2016/2017”. Etap szkolny odbył się 17 stycznia w zgłoszonych podstawówkach, 7 marca przewidziano etap w rejonach, a finał diecezjalny – 6 kwietnia w Gościkowie 3 (siedziba stowarzyszenia). Nie zapomniano też o uczniach gimnazjów. „Młody biblista 2016/2017” to I edycja Diecezjalnego Konkursu Wiedzy Biblijnej dla Szkół Gimnazjalnych. Etap szkolny przypadł na 18 stycznia w zgłoszonych szkołach gimnazjalnych, etap rejonowy zaplanowano na 10 marca, a finał diecezjalny – 7 kwietnia w Gościkowie 3.

Reklama

Zadbano też o alumnów, czyli tych, którzy już niebawem z pierwszego frontu będą nam przekazywać Słowo Boże i świadczyć swoim życiem. Z myślą o nich stowarzyszenie planuje ruszyć z akcją „ubiblijniony kleryk”, której owocem ma być wyjazd do Ziemi Świętej (mile widziani są wszyscy ci, którzy zechcieliby wesprzeć finansowo wyjazd alumnów naszego seminarium na tę pielgrzymkę). Szczegółowe informacje na temat konkretnych inicjatyw i terminów będą się oczywiście na bieżąco ukazywały na stronie stowarzyszenia: ubiblijnieni.pl.

A może ziemia Zbawiciela

W dniach 20-27 maja Katolickie Stowarzyszenie uBIBLIJNIEni.pl proponuje dla chętnych pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Choć to spory wydatek, nie ma co ukrywać, ale jak to w życiu, wszystko jest jakimś wyborem. Czy warto? Na pewno, co zaświadczają ci, którym dane już tam było być. – Jakże inaczej przeżywa się wówczas tajemnice naszej wiary, nie są to już tylko same słowa, a żywe słowo, przemodlone, przeżyte, mówiące – powiem więcej – krzyczące do nas w miejscu największych wydarzeń zbawczych. Słowo Boga, który przychodzi do nas przecież w każdej Eucharystii – zapewnia ks. Łaszkiewicz. To tylko propozycja, ale na pewno warta rozważenia.

2017-01-18 14:09

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Obecność duszpasterska

Niedziela Ogólnopolska 23/2019, str. 30

[ TEMATY ]

duszpasterstwo

Notatnik duszpasterski

Ks. Paweł Borowski

Nie trzeba dużo mieć, ale trzeba bardziej być, żeby ludzi przyprowadzić do Jezusa!

Nikt nie ma wątpliwości, że duszpasterskie działania wymagają odpowiednich środków, również tych materialnych. Mówi się czasem, że ksiądz, który „ma węża w kieszeni”, nie będzie dobrym duszpasterzem, bo duszpasterstwo wymaga poświęcenia i nakładów. Nie można jednak popaść w drugą skrajność – w myślenie, które zakłada, że bez bogatych i rozbudowanych środków nie ma co się brać za duszpasterstwo. Najlepszy Duszpasterz, Jezus Chrystus, przekonuje nas, że wielkie owoce można osiągnąć przy pomocy ubogich i prostych środków. Dynamika królestwa Bożego porównana jest do małego ziarna, z którego potrafi wyrosnąć wielkie drzewo. Ewangelicznym przykładem takiego myślenia jest krzew winny, który nie jest jakąś wielką rośliną, a wydaje duże i słodkie owoce.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Powiedzieć Bogu „tak”

2024-04-29 09:09

[ TEMATY ]

modlitwa o powołania

Rokitno sanktuarium

Paradyż sanktuarium

piesza pielgrzymka powołaniowa

Katarzyna Krawcewicz

W pielgrzymce szło ponad 200 osób

W pielgrzymce szło ponad 200 osób

27 kwietnia z Paradyża wyruszyła kolejna piesza pielgrzymka powołaniowa do Rokitna – w tym roku pod hasłem „Powołanie – łaska i misja”. Szlakiem wędrowało ponad 200 osób.

Pielgrzymi przybyli do Paradyża w sobotni poranek z kilku punktów diecezji. Na drogę pobłogosławił ich bp Tadeusz Lityński, który przez kilka godzin towarzyszył pątnikom w wędrówce. – Chcemy dziś Panu Bogu podziękować za wszelki dar, za każde powołanie do kapłaństwa, do życia konsekrowanego. Ale także chcemy prosić. Papież Franciszek 21 stycznia po zakończeniu modlitwy Anioł Pański ogłosił Rok Modlitwy, prosząc, aby modlitwa została zintensyfikowana, zarówno ta prywatna, osobista, jak też i wspólnotowa, w świecie. Aby bardziej stanąć w obecności Boga, bardziej stanąć w obecności naszego Pana – mówił pasterz diecezji. - Myślę, że pielgrzymka jest takim czasem naszej bardzo intensywnej modlitwy. Chciałbym, żebyśmy oprócz tych wszystkich walorów poznawczych, turystycznych, które są wpisane w pielgrzymowanie, mieli również na uwadze życie modlitwy.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję