Bóg działał w moim sercu z niesamowitą mocą

KS. MATEUSZ RUTKOWSKI: – Sandra, wyglądasz na osobę szczęśliwą, czy rzeczywiście tak jest?

SANDRA: – Na pierwszy rzut oka można powiedzieć, że moje życie to prawdziwa sielanka. Mam męża, dwóch cudownych synów, stałą pracę – spełniam się zawodowo i prywatnie. Czasem jednak w życiu każdego zdarzają się sytuacje, które potrafią rozłożyć człowieka na łopatki, nawet jeśli pozory mówią co innego.

– Tak, każdy ma wzloty i upadki. Co było dla Ciebie trudne w ostatnim czasie?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Całkiem niedawno zmarł mój Tata. Zmarł nagle i niespodziewanie, w szpitalu, wbrew wszystkim diagnozom lekarzy. Nie zdążyłam się z nim pożegnać. Był to ogromny cios, choć w całej sytuacji byłam świadoma tego, że Pan Bóg mnie przez nią przeprowadza. Miesiąc wcześniej byłam na Kursie Nowe Życie i jestem przekonana, że miał on za zadanie przygotować mnie na śmierć Taty. Bez kursu chyba nie byłabym w stanie nie obwiniać Pana Boga o to, co się stało.

– Jak sobie poradziłaś z tym trudnym doświadczeniem?

– Od pierwszych dni podejmowałam próby pogodzenia się z sytuacją i początkowo miałam duży pokój w sercu, sprawa wydawała się być opanowana. Ale szybko pojawiły się trudności.

Reklama

– Jakie?

– Zaczęły się problemy z modlitwą. Nie potrafiłam się modlić za Tatę. Miałam takie poczucie, że kiedy modlę się za niego, to tak, jakbym zgadzała się na to, że go nie ma już z nami. A tak nie było. Potem w ogóle przestałam się modlić. Teraz widzę wyraźnie, że Zły znalazł sobie w tej sposób idealną furtkę do mojego serca.

– Symptomatyczne, zamiast ufać, że Bóg powołał kochaną przez nas osobę do wiecznego szczęścia, dopuszczamy demoniczne kłamstwo – On mi go zabrał, On nie chce dla nas dobra, a więc nie będę się modlić…

– Pewnie tak, choć nie było to wtedy dla mnie takie oczywiste. Na dodatek nie miałam też okazji do tego, żeby się zwyczajnie wypłakać i poukładać sobie wszystko w głowie. Tata mieszkał daleko ode mnie, charakter mojej pracy wymaga tego, że zaraz po pogrzebie do niej wróciłam, w domu dwoje małych dzieci i mąż, który nie do końca potrafił się odnaleźć w sytuacji. Jak to mówią – co z oczu, to z serca. Po prostu było mi łatwiej. Problemy zostały gdzieś daleko, a ja bardzo szybko nauczyłam się zakładać kolejne maski. Serce natomiast krwawiło. Mijał dzień za dniem i ta rana była coraz bardziej przysypywana codziennością.
Równolegle zaczęło popadać w ruinę moje życie duchowe. Nie miałam już potrzeby modlitwy, uczestnictwa we Mszy św., zaczęły powracać grzechy z przeszłości, z którymi już dawno się uporałam. Jednym słowem – równia pochyła. Zaczęłam też szukać odpowiedzi na pytania związane ze śmiercią Taty i z tym, co jest teraz, ale nie szukałam ich w Bogu, tylko w przypadkowych książkach. Starałam się za wszelką cenę zracjonalizować to, co się stało. Później chciałam po prostu zapomnieć. Nie myśleć. Uciec od uczuć i emocji. Nawet od ludzi. Stworzyć sobie taki iluzoryczny świat, w którym nie ma bólu.

– Trafnie to nazwałaś ucieczką. Już tak mamy, że sami borykamy się z problemem, jakimś kryzysem, jak choćby wspomniana przez Ciebie śmierć Taty, zamiast zaprosić do tego Boga. I tak na marginesie można długie lata uciekać, robić uniki i żyć z wielką raną, która ciągle ropieje i gdy już nam się wydaje, że zaschła, to ona znów pęka i jest wielki ból. Jezus może nam wiele pomóc, uzdrowić nas, dla Niego nie ma obcej dla nas emocji, stanu, tylko trzeba uwierzyć w moc Jego Imienia! Byłaś ostatnio na Kursie Emaus, jak to wpłynęło na Twoją żałobę po Tacie?

– Poniekąd takie właśnie pragnienie ucieczki odzwierciedlał mój wyjazd na Kurs Emaus. Z jednej strony pomyślałam, że może to być dla mnie jakieś takie przebudzenie, a z drugiej strony chciałam się zanurzyć w taki sielankowy świat z Pismem Świętym w dłoni, w którym nie dopuszczę do siebie żadnych negatywnych emocji. O jakież było moje zdziwienie, gdy po pierwszej minucie całe moje wyobrażenie o kursie runęło w gruzach. Na szczęście Pan Bóg wie lepiej, co dla nas dobre, nawet jeśli czasem boli. Przyjechałam, żeby oderwać się od różnych myśli, sytuacji, a tymczasem musiałam się z nimi zmagać od pierwszych chwil. Był to czas otwierania dłoni, które kurczowo chciały zatrzymać przy sobie Tatę i oddawania go Panu Bogu. Zrozumiałam, że nie da się tak na dłuższą metę zasypywać problemów i trudności, czasem trzeba je oczyścić, zdezynfekować, żeby móc położyć na nie plaster. I tak właśnie było. Pan działał bardzo konkretnie, przede wszystkim przez Słowo, ale też przez ludzi. Słowo właściwie dyktowało mi każdy krok. Przyjechałam w rozsypce, a ono dało mi siłę i zapewnienie, że „wystarczy Ci mojej łaski”, przeprowadziło przez nieplanowaną spowiedź i dało obietnicę w Psalmie 126. Na koniec postawiło również konkretne wymagania (2 Tm 1, 7-9 i Mt 10, 16). Bardzo ważnym punktem obok Eucharystii była też dla mnie adoracja Najświętszego Sakramentu. Pan Jezus dotykał najgłębszych ran, ale nie po to, żeby zadać ból, tylko po to, żeby się mogły zagoić i żeby można było pójść dalej. Razem ze łzami wypłynął wszelki smutek i żal, natomiast ich miejsce wypełnił cudowny pokój. To, co istotne, choć wcale niełatwe – zaufać Bogu i oddać się w Jego ręce, pozwolić, by Jego Słowo stało się dla nas kotwicą, sterem i żaglem. Dać Bogu wolną rękę i świadomie zgodzić się na to, żeby to On kierował naszym życiem.

– Właśnie. Chwycić Boga za rękę i zaprowadzić Go do najstraszniejszych miejsc naszego życia. I jeśli tylko odważymy się to zrobić, to On nas totalnie zaskoczy. Da nam stokroć więcej niż się spodziewaliśmy. Przypominają mi się tu słowa Pana Jezusa: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie” (Mt 11, 28-30).

– Owszem. Wszystko tak szybko się potoczyło podczas tego kursu. Pan Bóg działał w moim sercu z niesamowitą mocą. Kolejny raz pokazał mi wyraźnie, że to On ma na mnie najlepszy plan, nawet jeśli wydaje mi się on trudny i niezrozumiały. Oświecał, kruszył, nawracał, uzdrawiał – a to wszystko poprzez Swoje Słowo oraz drugiego człowieka. Dawał bardzo konkretne wskazówki na to, co dalej. Pozwolił odczuć Swoją obecność, wręcz namacalnie. Dał mi też doświadczyć naprawdę ogromnej mocy modlitwy za drugiego człowieka. Chwała Panu za ten czas i za wszystkie owoce tego kursu! Do dziś w uszach brzmi melodia: „Słowo Twoje lampą dla mych stóp i światłem drogi mej”. Amen!

– Amen. Chwała Panu! Niech Pan hojnie błogosławi Twojej rodzinie.

Wierzę, bo...? Opowiedz mi o tym bez użycia wielkich słów i gładkich zdań wytrychów. Mów tak, jakbyś opowiadał komuś bliskiemu, dziecku, ukochanej, przyjacielowi, który właśnie traci wiarę, a ty chcesz zrobić coś, co go na tej drodze zatrzyma. Szczerze, bez zakładania masek, bez przymilnej poprawności.
Opowiedz o tym, jakie miejsce zajmuje w Twoim życiu wiara?...
Pyta Katarzyna Woynarowska.
ALEKSANDRA MARIA GIL, publicystka, grafik. Związana z ruchem pro life w Polsce, od 2000 r. - z Fundacją „Głos dla Życia”:
- Wiem, że jako istota obdarzona wolną wolą decyduję o swoim postępowaniu, jednak to wiara porządkuje moje życie. W rzeczywistości, w której rozmywają się granice między dobrem a złem, gdy permisywizm wypiera postawy zgodne z naturą, to właśnie wiara pozwala mi pozostać człowiekiem i nie poddać się promowanej wokół bylejakości, godzenia się na wszystko i za każdą cenę...
AGNIESZKA KONIK-KORN, historyk, dziennikarka, mama dwójki dzieci:
- Gdy patrzysz na życie przez pryzmat wiary, to wszystko w życiu nabiera sensu. Nie ukrywam, że wiara w moim życiu cały czas ewoluuje - raz dojrzewa, innym razem przychodzą kryzysy. Wiara jest decyzją podejmowaną nie tylko w sercu, ale i w umyśle. Ważną rolę w rozwoju mojej wiary odgrywa formacja we wspólnocie, w zasadzie od dzieciństwa. Choć wspólnoty się zmieniały, to myślę, że bez nich trudno byłoby mi wiedzieć o pewnych rzeczach. W wierze także świadomość ma ogromne znaczenie.
KS. ROMAN CHYLIŃSKI CSMA: - Wiarę w Boga rozumiem w trzech wymiarach: wierzyć Słowu Boga, ufać Słowu Boga i całkowicie Jemu zawierzyć swoje życie.
- Czy później lżej się żyje?
- Chyba nie, ale pewniej stąpa się po ziemi...
S. BARBARA PODGÓRSKA, karmelitanka misjonarka: - Wiara jest oddechem Boga we mnie. Jest jak płomień, który daje radość i siłę do przyjmowania życiowych zadań. Wiara „nawraca” mnie do Boga...
MAREK CHUDZIK, anestezjolog, ojciec dwójki dzieci, wdowiec: - Nie jestem człowiekiem zbyt pobożnym, więc nie wiem, czy jestem godzien mówić w tym gronie... Jednak trochę myślałem... Wiecie, jak ktoś wychował się w rodzinie katolickiej, będzie w ważnych chwilach zachowywał się jak człowiek wierzący... Nawet jeśli utrzymuje, że stracił wiarę. Albo tak jak ja, ciągle się zastanawia nad swoją relacją do Boga. Przekaz, jaki niesie chrześcijaństwo, jest dla mnie rodzajem tatuażu duszy.
KAŹKA URBAN, ekonomistka, redaktorka, działaczka społeczna:
- Nie godzę się na ten świat taki, jaki jest, rozumiesz... Ludzie potrafią być wielcy i mali jednocześnie. Wszyscy zawodzą, ja również. Zamiast frustrującego rozczarowania, można przyjąć ludzi i świat takim, jaki jest, nie wyrzekając się marzeń o absolutnej realizacji dobra i piękna, których skrawków doświadczam na co dzień. Potrzebuję Absolutu. To daje podstawy do wyrozumiałości wobec siebie i innych...
- No dobrze, wobec tych pięknych deklaracji, czy i w jaki sposób wiara wpływa na podejmowanie przez Was codziennych decyzji? Nie mówię o robieniu zakupów, ale o istotnych sprawach...
OLA: - Nie masz racji! Nawet zakupy podporządkowane są temu, w co wierzę. Nie kupuję np. produktów koncernów, które wykorzystują w swojej produkcji komórki macierzyste pozyskane z ciał abortowanych dzieci. Jedna z firm chciała wprowadzić na rynek napój, w którym znajdowały się takie komórki, tłumacząc to ulepszeniem smaku! Sam pomysł jest dla mnie niegodziwy, więc bojkotuję wszystkie artykuły tej korporacji...
AGA: - Wszystko, co robię, staram się robić tak, by nie ranić Jezusa. Jest to najtrudniejsze w sytuacjach międzyludzkich, dochodzą tu także kwestie emocjonalne albo zwykłe „lubienie” czy „nielubienie się”. A żyć życiem wiary - to żyć w prawdzie...
KS. ROMAN: - Kiedy poznałem paschalny wymiar wiary, to dopiero zrozumiałem, że wiara wymaga decyzji. Najpierw trzeba wyrzec się paru rzeczy, aby poważnie potraktować chrześcijaństwo w swoim życiu: wyrzec się szatana, grzechu i wszystkich okoliczności, które prowadzą do zła. I tu zaczyna się „bój bezkrwawy” o duszę. Trudna jest wiara chrześcijańska, bo wymaga radykalizmu, a nie bawienia się ze złem.
KAŹKA: - Wiara w warunkach codzienności? Chyba najbardziej jest we mnie tych kilka chwil, podczas których miałam uczucie namacalnej obecności Boga. Kiedy powietrze staje się gęste od jakiejś nienazwanej substancji i tej błogości, że skoro tak jest, to wszystko jest dobre. Te kilkanaście, kilkadziesiąt sekund, które przyszły nie wiadomo dlaczego i skąd (pewnie to nazywają łaską), staram się nieustannie w sobie odświeżać. A najintensywniej modlę się, oczywiście, w momentach, kiedy tak już nabroiłam, że wydaje mi się, iż nic mnie nie uratuje. A to zabawna historia z codziennego życia: Lata już temu, pewnie jak każda młoda mama, miałam straszny kryzys, poczucie, że jestem złą matką. Po trzech dniach użalania się nad sobą w rozmemłanym łóżku powiedziałam: - Panie Boże, ja się na ten świat nie prosiłam, stworzyłeś mnie, więc teraz coś z tym zrób, bo oszaleję. „And this is the last call!”. Otworzyłam Biblię na oślep, na fragmencie, jak Święta Rodzina zgubiła Jezusa w świątyni i nawet tego nie zauważyła! Roześmiałam się do łez, wstałam z łóżka, otrzepałam się i poszłam dalej...
OLA: - Od 15 lat jestem żoną swojego męża i oprócz wszystkich chwil szczęśliwości były i kryzysy, i to wiara pozwoliła nam obojgu wytrwać przy sobie. Także moja praca, to ciągłe zmaganie się ze sobą - na ile realizuję talenty, którymi zostałam obdarowana, a na ile zakopałam je w ogródku rutyny?...
S. BASIA: - Na pewno nie chciałabym przeżywać mojego życia „bez rozumu niczym koń i muł” (Ps 32, 9) czy jak ci, którzy „mają usta, ale nie mówią; oczy mają, ale nie widzą; mają uszy, ale nie słyszą; mają ręce, lecz nie dotykają” (por. Ps 115, 5-7). Świadome przeżywanie życia, poszukiwanie sensu, piękna, mądrości prowadzi do zintegrowania różnych aspektów osobowości. Stąd nie waham się potwierdzić, że przyjmuję z wdzięcznością (i z pewną ulgą...) obecność wiary w moim życiu.
MAREK: - Dużo ostatnio myślałem na ten temat i ku mojemu zdumieniu stwierdziłem, że system, w jakim żyję, moja codzienność i dziesiątki podejmowanych decyzji opieram na Dekalogu. Moim skromnym zdaniem - nie ma doskonalszego określenia granic. Kto wychodzi poza nie, staje się bezrozumnym zwierzęciem...
KAŹKA: - Ewangelia jest zdecydowanie najlepszą rzeczą, jaką przeczytałam. To opowieść o człowieczeństwie, o jakim marzę, najwyższych lotów... Jezus jest po prostu piękną postacią - mądrą, odważną, sprawczą, empatyczną do bólu.
- Teraz będzie trudniej. Czy macie zwyczaj dzielenia się wprost z ludźmi swoim doświadczeniem wiary? Nie boicie się etykiety dewotki/ dewota?
S. BASIA: - „Zwyczaju” dzielenia się wiarą jako takiego nie mam, ale też nie ukrywam pod korcem światła wiary. Wiara domaga się dialogu i świadectwa.
KS. ROMAN: - Jako kapłan słyszę cały czas słowa św. Pawła: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!”. Więc mi biada!
KAŹKA: - Wiarą dzielę się w sposób nienachalny. Mówię o swoich doświadczeniach duchowych w taki sam sposób, w jaki mówię o przeżyciach nad obrazami mistrzów holenderskich. Jak coś się dzieje w moim życiu ważnego, to mówię o tym nawet niewierzącym przyjaciołom, niezależnie od tego, czy są to doświadczenia duchowe, kulinarne czy literackie.
OLA: - Nie ukrywam się i nie chowam ze swoją wiarą. Na szczęście jeszcze za to nie zamykają w rezerwatach. Mam dość silną osobowość i opowiadanie o sytuacjach, które mnie spotkały, czy stanie na straży swoich przekonań to ta część mnie, która mnie dookreśla.
AGA: - To zależy od sytuacji. Inaczej dzielimy się we wspólnocie, a inaczej wśród osób nieznanych. Jednak są takie środowiska, gdzie świadectwem będzie już noszenie krzyżyka lub milczenie w gronie plotkujących. Myślę, że dzielić się wiarą nie można na siłę, bo można kogoś zniechęcić. Po to też mamy rozum, by rozeznawać, jakie świadectwo potrzebne jest w danej sytuacji. Ale jeśli do osób niewierzących wrogo nastawionych do Kościoła będziemy podchodzić z przyjaźnią i radością, wyobrażając sobie, jak by do nich podchodził Pan Jezus, to myślę, że to jest najlepsze świadectwo.
- Wejdźmy o stopień wyżej: Wiara bez uczynków jest martwa - a więc...
AGA: - Jeśli ktoś wierzy, to nie oddzieli wiary od swoich decyzji. Powiem więcej - to właśnie wiara pomaga dostrzec, że coś jest nie tak. Wierzący nie usprawiedliwią się tak łatwo. Bez wiary nie podejmujemy pewnych działań, bo po ludzku nie zobaczymy w tym sensu. Nie pogodzimy się z naszym wrogiem, nie przebaczymy mu, jeśli wiara nie podpowie nam, że to jest nam potrzebne do zbawienia, do szczęśliwego życia jeszcze tu, na ziemi.
S. BASIA: - Jedynie mówienie, że się wierzy w Boga, może stanowić pułapkę, a na pewno rodzi pustkę. Taki potok słów potrafi pomniejszyć, a nawet zagłuszyć wewnętrzną siłę wiary. Przecież nikogo nie zbawi ani nie uzdrowi taki aktywizm. Dlatego warto otwierać Ewangelię i spoglądać na otaczający nas świat oczami Boga. Pytać siebie o to, co nam każe wychodzić „z chatki miłości własnej”, by odziać, nakarmić, pocieszyć, przyjąć, nieść pokój... Zawsze i w każdym czasie chodzi przecież o życie. Życie w Bogu.
OLA: - Dokonałam życiowego wyboru. Wyboru pracy. Nie jestem w wielkiej firmie, na superstanowisku i nie mam pieniędzy, które pozwoliłyby na zagraniczne wakacje. Ale wykonuję swoją pracę najlepiej, jak potrafię, wykorzystuję w realizowanych zadaniach swoje umiejętności. Każdego dnia, gdy wybieram się do pracy, mam świadomość, że przyczyniam się do dobra na świecie i że to, co robię, nie jest sprzeczne z tym, w co wierzę.
KS. ROMAN: - Kiedy po ludzku już nic nie możemy uczynić, ani inteligencją, ani pobożnością, ani-ani... to wówczas robimy miejsce dla wiary.
- Czyli, podsumowując - wiara to?
AGA: - Wiara to coś, co pomaga nam powstawać. Pion, do którego cały czas musimy równać. Papierek lakmusowy naszych uczynków. Drogowskaz wskazujący nam cel, do którego zmierzamy...
OLA: - Wiara to nadzieja, że dobro jest w każdym z nas. Wiara jest jak łódź. Gdy nie mam siły i wątpię, to dryfuję... Gdy jej zaufam - biorę ster we własne ręce i wówczas to już nie przypadek kieruje moimi losami. Wiara wprowadza w moje życie taki ład, w którym nie muszę godzinami zastanawiać się nad tym, co mam zrobić. Dzięki niej odpowiedzi znajdują się szybko, choć często są niełatwe do zrealizowania.
KAŹKA: - Św. Augustyn powiedział: „intimior intimo meo”. Rozwinięty w tłumaczeniu ten cytat brzmi: Bliższy mi niż ja sam w tym, co mi najbliższe. To jest dla mnie kwintesencja wiary w Boga. Bóg, który jest, i ja, która się staram. I choć nie zawsze mi się udaje, to mam ten komfort, że jest Ktoś, kto patrzy w tym samym kierunku...