2. Jeśli Kościół od chwili swych narodzin jest katolicki, oznacza to, że został zrodzony jako „wyruszający w drogę”, misyjny. Gdyby apostołowie pozostali w Wieczerniku, bez wyjścia na głoszenie Ewangelii, Kościół byłby tylko Kościołem tego ludu, tego miasta, Wieczernika. Ale wszyscy wyszli w świat, od chwili narodzin Kościoła, od chwili Zesłania Ducha Świętego. I dlatego Kościół narodził się jako „wyruszający w drogę”, misyjny. To właśnie wyrażamy określając go jako apostolski, ponieważ Apostoł to ten, który niesie Dobrą Nowinę o zmartwychwstaniu Jezusa. Termin ten przypomina nam, że Kościół, zbudowany na apostołach, kontynuując ich dzieło jest posłany, by zanieść wszystkim ludziom orędzie Ewangelii, wraz ze znakami czułości i mocy Boga. Bowiem to apostołowie wyszli i utworzyli nowe Kościoły, wyświęcili nowych biskupów i to na całym świecie, nieustannie. Dzisiaj kontynuujemy dzieło tej grupy apostołów, którzy otrzymali Ducha Świętego a następnie wyszli by głosić. Również i to wypływa z wydarzenia Pięćdziesiątnicy: to w istocie Duch Święty pokonuje wszelkie opory, przezwycięża pokusę zamknięcia się w sobie, wśród niewielu wybranych i uważania siebie za jedynych adresatów Bożego błogosławieństwa. Jeśli czyni to jakaś grupa chrześcijan - "My jesteśmy wybranymi, tylko my" - to w końcu umiera. Najpierw umierają na duszy, a później umrą na ciele, bo nie mają życia, są niezdolni do rodzenia życia - innych ludzi, innych narodów - nie są apostolscy. To właśnie Duch Święty prowadzi nas na spotkanie braci, także tych najbardziej odległych pod każdym względem, aby mogli dzielić z nami miłość, pokój, radość jakie pozostawił nam w darze Zmartwychwstały Pan. To Duch Święty prowadzi nas na spotkanie z braćmi, także tymi w każdym sensie najbardziej odległymi, aby mogli dzielić z nami miłość, pokój, radość, jakie Zmartwychwstały Pan zostawił nam w darze.

3. Co dla naszych wspólnot i każdego z nas oznacza przynależność do Kościoła będącego katolickim i apostolskim? Przede wszystkim oznacza branie sobie do serca zbawienia całej ludzkości, nie bycie obojętnym czy też odczuwającym obcość wobec losu wielu naszych braci, ale bycie otwartymi i solidarnymi względem nich. Oznacza ponadto poczucie pełni, dopełniania się, harmonii życia chrześcijańskiego, zawsze odrzucając stanowiska stronnicze, jednostronne zamykające nas w sobie samych.

Przynależność do Kościoła apostolskiego oznacza świadomość, że nasza wiara jest zakotwiczona w przepowiadaniu i świadectwie samych apostołów Jezusa. Jest zakorzeniona w długim łańcuchu, który od nich ma swój początek. Oznacza to więc poczucie się nieustannie wysłanymi, posłanymi w jedności z następcami apostołów, by głosić z sercem napełnionym radością Chrystusa i Jego miłość do całej ludzkości.

W tym miejscu chciałbym przypomnieć heroiczne życie jakże wielu misjonarzy i misjonarek, którzy opuścili swą ojczyznę, by udać się na głoszenie Ewangelii w innych krajach i na innych kontynentach. Pewien brazylijski kardynał, który sporo pracuje w Amazonii, powiedział mi kiedyś, że kiedy udaje się do jakiegoś miejsca w Amazonii, do jakiegoś miasta, zawsze idzie na cmentarz, na groby tych misjonarzy, apostołów: kapłanów, braci zakonnych, sióstr, którzy przybyli by głosić Ewangelię. Myśli, że wszyscy oni mogą być teraz kanonizowani: opuścili wszystko, aby głosić Jezusa. Dziękujmy Panu, bo nasz Kościół ma tak wielu misjonarzy, miał ich tak wielu i potrzebuje ich jeszcze więcej! Dziękujmy za to Panu! Może wśród wielu obecnych tutaj młodych, chłopców i dziewcząt, ktoś pragnie zostać misjonarzem. To piękne: nieść Ewangelię Jezusa. Niech będą mężni!

Prośmy więc Pana, by odnowił w nas dar Ducha Świętego, żeby każda wspólnota chrześcijańska i każdy ochrzczony był wyrazem świętej matki Kościoła, katolickiego i apostolskiego. Dziękuję.