Zarówno ta „ekologiczna” nazwa, jak i określenie „Pięćdziesiątnica”, wiążą się pierwotnie z żydowskim Świętem Tygodni, obchodzonym w pięćdziesiątym dniu licząc od Paschy włącznie. Dzieje Apostolskie wyraźnie wskazują, że Zesłanie Ducha Świętego miało miejsce nie w przypadkowym dniu, lecz w trakcie Dnia Pięćdziesiątnicy. To właśnie dlatego było w tym dniu w Jerozolimie tak wielu wyznawców judaizmu z wielu różnych krain, mówiących różnymi językami. O ile Paschę obchodzono w miejscu zamieszkania, to Zielone Święta były formą dożynek, stąd tak wielki ruch pielgrzymkowy miał miejsce właśnie tego dnia (wystarczy przypomnieć sobie, jak wielu ludzi przyjeżdża na dożynki na Jasną Górę). Ten dzień wybrał Pan, bo wtedy znalazło się blisko Wieczernika „wiele serc, które czekały na Ewangelię”. Efekt był taki, że w ten jeden dzień Kościół powiększył się z kilkunastu do przeszło pięciu tysięcy wyznawców. Choć był to czas idealny, jak również miejsce, to nic by się nie wydarzyło, gdyby nie łaska, jakiej doświadczył Kościół, czyli udzielenie człowiekowi mocy Ducha Świętego.

Na kartach Pisma Świętego w trzech miejscach można odnaleźć łaski, jakie są udziałem tych, którzy żyją Duchem Świętym. W jedenastym rozdziale Księgi Izajasza znajduje się siedem darów zwyczajnych. Natomiast w dwunastym rozdziale I Listu do Koryntian św. Paweł wymienia charyzmaty Ducha Świętego, czyli dary nadzwyczajne, których działanie ma zwykle przebieg spontaniczny, niecodzienny, żywiołowy i radosny, a zarazem kojący i niosący pokój. Oprócz tego św. Paweł w piątym rozdziale Listu do Galatów wymienia owoce Ducha Świętego, które są konsekwencją prowadzenia życia według Ducha. Bardzo ważne jest to, że każdy nadzwyczajny dar Bożego Ducha, każdy charyzmat, jest łaską i człowiek nie ma żadnej zasługi w otrzymaniu go, nie jest też wyłącznie dla jego własnego pożytku, lecz przede wszystkim dla dobra całej wspólnoty, stąd obdarowany ma otrzymanym charyzmatem służyć, a nie chełpić się nim. Należy pamiętać, że Duch Święty jest z każdym uczniem Chrystusa od momentu jego chrztu, kiedy to otrzymuje się niezatarte znamię Ducha, oraz jakiś jego dar, który niekoniecznie musi się od razu jakoś objawić. Także w sakramencie bierzmowania wierzący dostępuje wylania Ducha Świętego. Dary te mogą objawiać się na różne sposoby, gdyż Duch wieje, dokąd chce. Zgodnie ze Słowem Pisma, Jezus Chrystus wstąpił do Ojca w czterdziestym dniu po swym Zmartwychwstaniu, stąd uroczystość Wniebowstąpienia powinna przypadać w czwartek 6. tygodnia wielkanocnego, jednak decyzją Episkopatu Polski, od 2004 r. przeniesiono tę uroczystość na 7. niedzielę wielkanocną.

Chcąc otrzymać moc Ducha, trzeba o Jego dary prosić, trwać na modlitwie, z pokorą i ufnością. Bez Niego daremna jest nasza posługa, ewangelizacja, czy podejmowane działania, bo bez Niego nic nie możemy uczynić.