Papież podkreślił, że zjednoczenie dwóch dawnych dykasterii papieskich nie było jedynie decyzją organizacyjną, ale zrodziło się z wizji owocnego dialogu między kulturą a edukacją. „Świat nie potrzebuje lunatyków powtarzających to, co już jest; świat potrzebuje nowych choreografów, nowych interpretatorów zasobów, które człowiek nosi w sobie” - zaznaczył Ojciec Święty.

Ostrzegł przed edukacją, która produkuje jedynie „fabryki wyników” i podkreślił potrzebę kształcenia ludzi, którzy mogą przezwyciężyć nierówności i wykluczenie.

Edukacja oznacza dawanie nadziei

Franciszek wezwał do postrzegania edukacji jako powołania do zasiania nadziei i umożliwienia dzieciom i młodzieży wykorzystania ich potencjału. „Ludobójstwo kulturowe” ma miejsce nie tylko poprzez niszczenie dziedzictwa kulturowego, ale także wtedy, gdy dzieci są pozbawione edukacji, a tym samym swojej przyszłości” - podkreślił papież i wskazał na nierówności w globalnej edukacji: „Około 250 milionów dzieci i młodzieży nie chodzi do szkoły. Zmiana tej sytuacji jest moralnym imperatywem”.

Wyzwanie rewolucji cyfrowej

W przemówieniu papież odniósł się również do wyzwań związanych z innowacjami technologicznymi i naukowymi. W szczególności transformacja cyfrowa i sztuczna inteligencja stawiają nowe pytania dotyczące badań i nauczania. Zaapelował do uniwersytetów o stawienie czoła tym pytaniom i zbadanie zarówno szans, jak i zagrożeń związanych z tą rewolucją.

Franciszek ostrzegł przed rezygnacją w obliczu złożoności wyzwań. „Nie możemy pozwolić, aby uczucie strachu zwyciężyło. Kontemplacja żywego Chrystusa daje nam odwagę, by zanurzyć się w przyszłość” - powiedział.

Nadzieja jako kotwica na przyszłość

Papież wezwał uczestników do odważnego pójścia naprzód i przyjęcia roli „strażników wielkiego dziedzictwa”. Przypomniał, że chrześcijańska nadzieja nigdy nie zawodzi i jest kluczem do przezwyciężenia nihilizmu, który charakteryzuje wiele kultur.

Zakończył gorącym apelem: „Nie zapominajcie o nadziei!”. Słowa te, jak powiedział papież, są pobudką dla dzisiejszego społeczeństwa, w którym edukacja i kultura muszą być kamieniami węgielnymi dla bardziej sprawiedliwej i humanitarnej przyszłości.