PAPIEŻ FRANCISZEK

ANIOŁ PAŃSKI

Plac Świętego Piotra

Niedziela, 30 czerwca 2024 r

Drodzy Bracia i Siostry, dobrej niedzieli!

Ewangelia dzisiejszej liturgii opowiada nam o dwóch cudach, które wydają się ze sobą splecione. Kiedy Jezus udaje się do domu Jaira, jednego z przełożonych synagogi, bo jego córeczka jest ciężko chora, po drodze kobieta cierpiąca na krwotok dotyka Jego płaszcza, a On zatrzymuje się, żeby ją uzdrowić. W międzyczasie nadchodzi wiadomość, że córka Jaira umarła, jednak Jezus się nie zatrzymuje, przybywa do domu, idzie do pokoju dziewczynki, ujmuje ją za rękę i podnosi ją, przywracając do życia (Mk 5, 21-43). Dwa cuda: jeden uzdrowienia, a drugi - wskrzeszenia.

Te dwa uzdrowienia są opowiedziane w jednym wydarzeniu. Obydwa dokonują się poprzez kontakt fizyczny. W istocie kobieta dotyka płaszcza Jezusa, a Jezus ujmuje za rękę dziewczynkę. Dlaczego ważne jest to „dotknięcie”? Bowiem te dwie kobiety - jedna z powodu upływu krwi, druga dlatego, że jest martwa - uważane są za nieczyste, a zatem nie może być z nimi kontaktu fizycznego. Tymczasem Jezus pozwala się dotknąć i nie boi się dotykać. Zanim uzdrowi fizycznie, podważa On pewną błędną koncepcję religijną, w myśl której Bóg oddziela z jednej strony czystych, a z drugiej nieczystych. Natomiast Bóg nie dokonuje takiego podziału, bo wszyscy jesteśmy Jego dziećmi, a nieczystość nie pochodzi od pokarmów, chorób, czy nawet śmierci, ale wypływa z nieczystego serca.

A zatem nauczmy się tego: w obliczu cierpień ciała i ducha, zranień duszy, sytuacji, które nas przytłaczają, a także w obliczu grzechu Bóg nie trzyma nas na dystans, nie wstydzi się nas, nie osądza nas; przeciwnie, przybliża się, żeby dać się dotknąć i żeby nas dotknąć, i zawsze podnosi nas ze śmierci. Zawsze ujmuje nas za rękę, żeby nam powiedzieć: córko, synu, wstań! (por. Mt 5, 41), chodź, idź naprzód! „Panie - jestem grzesznikiem” - „Idź naprzód. Stałem się grzechem dla ciebie, aby cię zbawić”. „Ale Ty, Panie, nie jesteś grzesznikiem!” - „Nie, ale poniosłem wszystkie konsekwencje grzechu, aby Cię zbawić”. Czyż to nie jest piękne?

Utrwalmy w sercu ten obraz, który nam przekazuje Jezus: Bóg to ten, kto bierze cię za rękę i cię podnosi, ten, kto pozwala, by dotknął Go twój ból, i dotyka cię, żeby cię uzdrowić i przywrócić ci życie. On nikogo nie dyskryminuje, ponieważ wszystkich kocha.

A zatem możemy zadać sobie pytania: czy wierzymy, że taki jest Bóg? Czy pozwalamy się dotknąć Panu, Jego Słowu, Jego miłości? Czy nawiązujemy relację z braćmi, pomagając im się podnieść, czy też zachowujemy dystans i szufladkujemy osoby na podstawie naszych upodobań i naszych preferencji? Szufladkujemy osoby. Zadam pytanie: czy Bóg, Pan Jezus szufladkuje osoby? Niech każdy sobie odpowie: „Czy Bóg szufladkuje osoby?”. A ja żyję nieustanie szufladkując osoby.

Bracia i siostry, patrzmy na serce Boga, ponieważ potrzebujemy Kościoła i społeczeństwa, które nikogo nie wykluczają, które nikogo nie traktują jak „nieczystego”, aby każdy ze swoją historią był przyjmowany i kochany bez etykietek i bez uprzedzeń, aby był kochany bez przymiotników.

Módlmy się do Świętej Dziewicy - aby Ona, która jest Matką czułości, orędowała za nami i za całym światem.