Międzynarodowa konferencja na temat: „Jak rozumieć i adekwatnie odpowiedzieć na wykorzystanie seksualne małoletnich w Kościele” odbywa się w dniach 20-21 czerwca w Krakowie. Zorganizowało ją Centrum Ochrony Dziecka przy Akademii Ignatianum. Wydarzenie otworzyła Msza św. koncelebrowana m.in. przez kard. Stanisława Dziwisza, metropolitę krakowskiego, bp. Romana Pindla, ordynariusza bielsko-żywieckiego, ks. Roberta Olivera, promotora sprawiedliwości w Kongregacji Nauki Wiary, o. Adama Żaka SJ, koordynatora ds. ochrony dzieci i młodzieży przy KEP.

Nawiązując w homilii do czytań mszalnych kard. Dziwisz zauważył, że najważniejszym skarbem ludzkiego życia powinien być sam Jezus Chrystus, który nadaje ostateczny sens wszystkim życiowym doświadczeniom, zwycięstwom i przegranym, lękom, cierpieniom i nadziejom. „Skarbem naszego życia powinna być miłość, zdolność uczynienia z naszego życia bezinteresownego daru dla Boga i bliźnich” – mówił metropolita krakowski podkreślając, że człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boga został powołany do takiego ideału.

„Zdajemy sobie sprawę, jak nieraz dalecy jesteśmy od tego ideału” – zauważył hierarcha dodając, że w ludzkim życiu często do głosu dochodzi egoizm, wygodnictwo, powierzchowność, zamykanie się w sobie, koncentrowanie się na tym, co przyjemne, łatwe. Zaznaczył, że droga chrześcijanina to droga stałego nawracania się i powracania do źródeł, do Ewangelii.

Metropolita krakowski stwierdził, że zło ma dostęp do ludzkiego serca i niejednokrotnie dokonuje w nim spustoszenia, a jednocześnie krzywdzi drugiego człowieka, zwłaszcza słabego, bezbronnego, niewinnego. Nawiązując do tematu międzynarodowej konferencji podkreślił, że chodzi przede wszystkim o rozumienie tego szczególnego zła w świetle Ewangelii, by stawić mu czoła „w sposób jasny i bez wahań”.

Kaznodzieje przywołał stanowisko Jana Pawła II, który uważał, że ewangeliczna odpowiedź jest „pilnie konieczna”, aby Kościół oczyszczony z „wielkiego zła uczynionego przez niektórych kapłanów i zakonników” mógł skuteczniej pełnić swoją misję pośród świata; że w kapłaństwie i w życiu zakonnym nie ma miejsca dla kogoś, kto mógłby krzywdzić młodych; że biskupi i kapłani są bez reszty zaangażowani na rzecz całej prawdy dotyczącej moralności seksualnej.

„Zło popełnione przez niektórych powraca do nas nieufnością i podejrzliwością ludzi” – stwierdził kard. Dziwisz. Hierarcha przekonywał, że oczyszczenie nie jest proste ani bezbolesne, ale tego bólu oczyszczenia nie wolno porównywać z bólem krzywdy, jakiej ze strony niektórych kapłanów i zakonników doznało wielu młodych. Dodawał, że nie wolno się pocieszać także tym, iż procent księży winnych wykorzystania seksualnego dzieci i młodzieży nie jest wyższy od tego w innych podobnych kategoriach zawodowych.

Metropolita krakowski zaznaczył także, że nie wolno tej dewiacji przedstawiać, jako nikczemności typowej dla katolicyzmu. „Przyjąć trud i ból oczyszczenia i czynić wszystko, co możliwe, by takie przypadki się nie powtórzyły – to jest ewangeliczna odpowiedź Kościoła przypomniana nam przez Benedykta XVI. Innej drogi nie ma” – mówił kard. Dziwisz.

Przywołał także słowa św. Jan Paweł II, który mówił, że „tyle bólu i przykrości musi doprowadzić do kapłaństwa bardziej świętego, do episkopatu bardziej świętego, do Kościoła bardziej świętego”.

Konferencja „Jak rozumieć i adekwatnie odpowiedzieć na wykorzystanie seksualne małoletnich w Kościele” jest adresowana do delegatów biskupów i wyższych przełożonych zakonnych, psychologów, pedagogów, sędziów kościelnych, formatorek i formatorów, odpowiedzialnych za ruchy katolickie i innych osób, które w swojej pracy mogą się spotkać z ofiarami i sprawcami wykorzystania seksualnego, albo pracują z dziećmi i młodzieżą. Jest to pierwsza w Polsce tak kompleksowa konferencja przedstawiająca specyfikę wykorzystania seksualnego osób małoletnich w Kościele. Patronuje jej Konferencja Episkopatu Polski.

Poniżej pełny tekst homilii metropolity krakowskiego kard. Stanisława Dziwisza:

Międzynarodowa Konferencja Centrum Ochrony Dziecka Bazylika NSPJ, Kraków, 20 VI 2014 Czytania: 2 Kor 11, 1-4. 9-18. 20; Mt 6, 19-23

Drodzy Bracia i Siostry!

1. Oko człowieka jest wspaniałym darem, jaki otrzymaliśmy od naszego Stwórcy. Trudno sobie wyobrazić naszą egzystencję w ciemnościach. Oko zapewnia nam podstawowy kontakt z otaczającą rzeczywistością. Dzięki oku możemy dostrzec i podziwiać piękno świata, który jest naszym doczesnym domem, miejscem pielgrzymowania do domu Ojca. Oko pozwala nam wybierać trafne drogi prowadzące do celu. Oko pomaga nam rozpoznać drugiego człowieka, dostrzec jego twarz, jego radość i biedę, jego lęki i jego oczekiwanie, byśmy mu podali pomocną dłoń.

Powyższe, pobieżne refleksje nad okiem człowieka Jezus streszcza w kilku słowach. W Kazaniu na Górze mówi: „Światłem ciała jest oko” (Mt 6, 22). Tak powinno być. Ale zaraz Mistrz z Nazaretu realistycznie zauważa, że oko człowieka może być zdrowe lub chore. „Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie w świetle. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności” (Mt 6, 22-23). Na czym polega choroba oka? Jak brzmi jej diagnoza? Gdzie tkwią korzenie tej choroby atakującej każdego z nas? Ludzkie oko nie działa autonomicznie i beznamiętnie, w oderwaniu od naszego serca. Ono rejestruje obraz i przesyła go do serca, a także pozostaje pod wpływem serca. To ono - nasze serce, a więc to, co w nas najgłębsze - jest ostatecznie odpowiedzialne za nasze spojrzenie. Serce odpowiedzialne jest za to, czy nasze spojrzenie jest dobre lub złe, przyjazne lub wrogie, czyste czy pożądliwe. Mówi Jezus: „Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym” (Mk 7, 21-23). Wymownym przykładem tej mrocznej rzeczywistości i nieprawości wpisanej w ludzkie dzieje jest odczytany dziś fragment z Drugiej Księgi Królewskiej, opowiadający o tym, jak Atalia, matka króla Ochozjasza, „zabrała się do wytępienia całego potomstwa królewskiego” (2 Krl 11, 1) i w końcu sama została zgładzona. Codzienna kronika dostarcza nam nowych przykładów, do czego prowadzi przewrotność ludzkiego serca, gdy zalegają w nim ciemności.

2. Również w dalszej refleksji nad ludzkim sercem pomaga nam dzisiaj Jezus. „Gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (Mt 6, 21). Zranione, chore serce człowieka nie zawsze jest zdolne do właściwego, poprawnego wyboru skarbu. I w tym wypadku Jezus udziela nam dobrej rady, byśmy nie gromadzili skarbów na ziemi, narażonych na utratę: „Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną” (Mt 6, 20).